Badal Havehavese.....

aaj prathamach Radhika bhalerao mhanun lihinyacha prayatn karate aahe...chati-chi bhalerao hotana nakalat swatat zalele badal aata ethe hee umatatil ka...pun kharach kay zale he badal...

kadhi havehavese..kadhi swatalach aashchryat taknare...

mala ajunahi aathavato to divas - lagnaaadhi mi mazya sasubain(aai) & dada(maze mothe dir) barobar baher gele hote...ani yetayeta aamhi bhaji ghyayala thambalo...aaj paryant bhaji ghen he department aamachyaparyant kadhi pochalach navat na.. tyamule mi aapli alipt houn bajula ubhi hote.. dadachay hatatal saman baghun mi mhanale - mala dya na bags dharayala.. tumhi bagha bhaji..an dada mhanale ag rahude..better tuch ka nivadun ghet nahis...this was the moment...mi an bhaji...nivadun...aaj pryant mala kahi kalat nahi hyatal he aai-samor chalnar uttar ekdum kuthetari palun gel..ho baghate na ka nahi .. mhanat bhaji nivadanyacha karyakram par padala.. ani aaj lagnanantar..tar to sohala asato..weekendla bhaji aanane..ani funny part mhanaje we enjoy that..;)

swayampak an mi mhananari mi roj ph varun donhi aayana sakali-sakali tras dete...novels chi jaga aata receipe books ni ghetali aahe..an maitrinit suddha aata gappanche vishayach kase badalun gele.. mi hi receipe try keli..its too good..tu pun bagh na karun.. ani mag aamach aamhalach hasu yet...are aapan suddha...

kharach mi suddha...mag vatat ka nahi aayushyachya pratyek tappyavar to purnpane jagnyatach tar khara aanand aahe.. mala aavadat mi jeva bhaji ghetana bargain karate...tavyavar tamm fugleli poli baghun chakk udya marate...:)

पारिजातक

‘नाही आधी.. असा इथे माझ्या शेजारी बस.. अन मला सांग पहाटेची स्वप्न खरच खरी होतात का?’ `अरे असा नुसताच हसतोस का? सांग ना.. हो म्हण..’ `बरं बाई.. होतात खरी.. आता तरी सांगशील का..इतक काय स्वप्न पाहिलत ते..’

मी जरा सावरुन बसले- ‘ हे बघ हं अजिबात हसायच नाही.. मी रागवेन हं उगाच थट्टा केलीस तर..’ तु परत हसलास आणि मान हलवलीस.

अरे मी ना आज स्वप्नात आपल घर पाहील.. गावचं.. आपण सुट्टीला गेलेलो तिथे.. अशीच सकाळ होती.. मी आंथरुणात रेंगळलेले .. उठुया ५ मिनिटात असा विचार करत ..इतक्यात तू बाहेरुन आलास.. मी वळणार दाराशी .. तर म्हणालास आधी डोळे मीट.. मी हसले.. अन .. कारण न विचारताच डोळे मिटले.. तू म्हणालास हात कर पुढे.. ‘अरे हे काय सकाळी सकाळी..’ `मी सांगतोय न..कर’ मी ओंजळ धरली.. आणि बघते तर प्राजक्ताची फ़ूलं.. मी पार हरखुन गेले.. शब्दच सुचेनात.. पाणीच तरळल डोल्यात.. आजही आठवत तुला.. लहानपणी मी यायचे तुमच्या घरी फुल वेचायला.. हो मला खूप आवडतो पारिजातक.. सकाळी सकाळी त्याचा अंगणात पडलेला सडा.. ती पांढरी शुभ्र - अन शेंदरी देठाची नाजुक पण टपोरी फुलं.. त्याचा मंद दरवळ.. मी हलकेच ओंजळ जवळ घेतली आणि तो गंध मनात साठवला.. तू नुसताच बघत होतास माझ्याकडे एकटक.. जणु म्हणत होतस अजुनही तू तशीच आहेस इतक्याशा गोष्टिने हरखुन जाणरी.. निरागस..

आणि मग आठवत बसलो आपण आपल लहानपण.. ह्या प्राजक्ताच्या फुलानी तर भेटवल आपल्याला.. तू सुट्टीला आला होतास तुझ्या गावच्या घरी आणि मी आजोळी आलेले.. मामाकडे प्राजक्ताच झाड नाही म्हणुन शेजारच्या ज़ोशींकडे फुलं वेचायल आलेले.. आणि मी फुल वेचताना तू मागुन आलास.. आणि एकदम खडसावलस..- ‘ कोण ग तू? आणि आमच्या झाडची फुलं का घेतेस? आजीला नाव सांगू का?’ मी एकदम गोंधळुन गेले.. अन फुल खाली पडली.. इतक्यात आपला आवज़ ऐकुन आतुन तुझी आजी आली हसत हसतच .. ‘ अरे ही आपल्या देशपांडेंची नात .. सुट्टील आलीय हो तुझ्या सारखीच.. अरे अस फुलाना नाही म्हणु नये.. घे ग बाळ.. आवडतात ना तुला फुल.. खुशाल घे.. नाही ओरडत हो तुला कुणी..’ तू थोडा खट्टु झालास.. पण नंतर आपली छान गट्टी जमली.. बालपण सरल.. दरवर्षी येणरी हक्काची उन्हाळ्याची सुट्टी ही गेली.. पण आपली मैत्री दरवळतच राहीली प्राजक्ताच्या फुलांसारखी.. ग़ावाला नाही यायला मिळाल तरी पत्रातन आपण नेहमी भेटतच राहीलो..

अशीच वर्ष सरली आणि एक दिवस अचानक तू मला म्हणालास मी मुंबैअला येतोय.. तुझ्या घरी.. तू आलास ते मनात काही योजुनच.. येऊन आई-बाबांना भेटलास.. आणि .. महिन्यातच सगळ.. किती लवकर झाल नाही..

आजही मला पारिजात पाहिला की तो दिवस आठवतो.. खरच मला प्राजक्त खुप आवडतो.. आपल्या आयुष्यात येणार्या सुखांसारखा..वाटतो.. तितकाच निरभ्र, तितकाच सुंदर .. तेवढाच सुवासिक.. पण तरिही क्षणभंगुर.. थोड्याशा उन्हानेही कोमेजुन जाणारा.. पण आपण काळजी घेऊ.. अन ही उन्हानाची किरण दूरवरच थोपवुन ठेऊ.. आपण काळजी घेऊ..की आपला प्राजक्त नेहमीच बहरेल.. रोज पहाटे नवा सडा पसरेल.. तू अशीच माझ्या ओंजळीत फुल देशील आणि मी रोज नव्याने हरखुन जाईन.. आपल्या आंगणातच .. नव्हे आपल्या मनात प्राजक्त नेहमीच दरवळेल..

अरेंज मॅरेज

कॉलेज सरल.. कॅम्पस थ्रुच जॉब लागला..
पहिल्या पगाराचा चेक़सुद्धा हातात आला..
पहिल्या पगाराची म्हणुन आजीला साडी घेतली..
पण आता तुझ्या लग्नातच घडी मोडेन बरं
म्हणत आजीने आमचीच विकेट घेतली…


मग एकदम सगळ्या घराला वेगळेच वेध लागले..
अगदी दुरदुरच्या लग्नानाही आई-बाबा आवर्जुन जाऊ लागले..
पत्रिका..गोत्र..मंगळ..गण नक्षत्र.. अचानक घरात अवतरले..
वधु-वर सुचक मंडळांमधे आमचेही फोटो झळकले..


तुमच्या ओळखीत असेल तर बघ बर..
आई सहजच मैत्रिणिंना सांगते..
किति ग तुझ्या ओळखि म्हणुन तोंडभर कौतुक करते
गावच्या चौकशा हीला अस हीच्याबद्दलच का ती म्हणते…


रविवारची सकाळ तर एक कार्यक्रमच असतो ..
पेपर .. पत्रे..कुठुन कुठुन स्थळे ‘शॉर्टलिस्ट’ करत
बाबांबरोबर आताशा दादाही बसतो..


आमच्यावेळी बर होतचा उद्धार तेव्हा सुरु होतो…
किती तुमच्या अपेक्षा म्हणता म्हणता
बाबांचा कधीकधी पारा ही चढतो..


इतक्यात कुठुनसा फोन येतो.. कूणा काका-मामांचा..
त्यांचाही भाचा नुकताच झालेला असतो लग्नाचा..
तेव्हा मात्र बाबा एकदम बदलतात…
माझ्या मुलीच कौतुक मीच काय करु करत..
मलाच अनोळखी असे माझे गुण बाबांच्या तोंडुन अवतरतात


मग तारिख ठरते त्यांच्या घरी भेटण्याची..
मनात चरफ़ड होते अजुन एका रविवारची झोप मोडल्याची..
पुढच्या रविवारी सकाळीच आमची वरात निघते..
‘तिथे कसं वाग’ ही आईच्या सुचनांची यादी अखंड सुरु असते


'शोधायला फ़ार वेळ नाही न लागला..'
'छे हो रविवार गाड्यांचा गोंधळ नेहमीचा..'
नेहमीची छापिल बोलणी..त्यावर नेहमीचच ठेवणितल हास्य..
मग सुरु होतो ओळख सोहळा.. एकडच्या तिकडच्या ओळखी निघतात..
मुद्दा सोडुन मंडळी सगळ्या गावभर भरकटतात..


तुम्हाला काही प्रश्न विचारायचे असतील तर.. इति बाबा
उगाचाच सगळे हसतात..
आत मुलांनीच काय ते ठरवायच.. आम्हा म्हातार्याना काय..इति मुलाचे बाबा
पुन्हा सगळे हसतात..
मुलाना आत बसुन बोलू दे..
ह्यावर आम्ही 'आधुनिक'चि आरती दोन्हीकडचे पालक आळवतात
मग ग्रह..तारे अन जात-पोटजात ह्यावर हेच का आधी डोक खापवतात


तुझ्या अपेक्षा माझ्या अपेक्षा यांचि देवाणघेवाण होते..
तेव्हाच घरातली प्रत्येक व्यक्ति दर ५ मिनिटाला आत सहजच डोकवत असते..
एक तर दडपण तरी उत्सुकता..एकूण सगळाच गोंधळ असतो
अजुन कितीतरी बोलायच असताना वेळ मात्र उरलेला नसतो


तुमच मत जरुर कळवा म्हणत सामोपचारची बोलणी होतात..
खरंच का त्या १५ मिनिटात आयुष्याची नाती जोडता येतात?



-राधिका

One of the best photo i'v ever seen..

मी ...

मी कधी निर्झर झुळुझुळु वाहणारा
मी कधी एक लाट किनार्याकडे ओढावणारी
मी कधी सन्थ स्तब्ध नदी
माझ्याच काठावर बसून
माझ्यातच उठणारी वलये
रोज नव्याने बघणारी...

मी कधी झुळुक मन्द वार्याची..
मी कधी लडीवाळ सर पावसाची..
माझ्याही अन्तरी
कधी उठतो सूसाट वारा
मीच असते वार्यावर मिणमिणारी
एकच ज्योत पणतीची

मी कधी रम्य पहाट सुखान्ची
मी कधी कोवळी किरणे उन्हाची
कातरवेळही मीच
अनमिक हुरहुरिची
आणि मन्तरलेली रात्रही मीच
अन्धाराच्या साम्राज्याची..

मी कधी गुलाब मुग्ध फ़ुललेला
मी कधी रातराणीचा सुगन्ध हवेवर दरवळलेला
मी कधी बन्द कळी
उमलण्या आसुसलेली
मीच कळी सहजच कोणी
फ़ुलण्याआधी खुड्लेली

मी कधी अवखळ हास्य ओठान्वरचे
मी कधी खट्याळ ख़ळी गालान्वरची
मी सहजच मिटलेल्या पापण्या
हुन्दका लपवताना
अन मीच एक चुकार अश्रु
गालावर नकळत ओघळलेला

मी कधी मित्रान्ची मैफ़िल रन्गलेली
मी कधी हळवी नाती जीवापाड जपलेली
तरिही मी अलिप्त
माझ्याच विश्वात रमणारी
येणार्या माझ्या क्षणात
मनीचे रन्ग भरणारी...

माझी किचनवारी......

राधिका आणि स्वयंपाक.. काही महीन्यांपुर्वीपर्यंत आमच्या घरातल्या सगळ्यांचा हाच सूर असायचा..त्याला तसं कारणही असायच..किचनमध्ये तशी आमची व्हिजिट फ़ारच अपवादाने..तीही खाऊचे डबे शोधन्यालाच.. आणि कुणी छेडलच तर उत्तर तयार..माझे आई-बाबा दोघही सुगरण आहेत माझ्यावर वेळच येत नही..

आणि तसे स्वत: प्रयोग केले नसले तरी खवैयेगिरिमुळे थेरॉटिकल नॉलेज अगदी अपटुडेट.. अगदी मांड्यांपासुन ते कोफ़्ता करी पर्यंत सगळ्याच्या रेसीपीज अगदी तयार...मागच्या सुट्टीत आजोळी गेले आणि मामाने बरोबर शब्दात पकडल..करुन दाखवेन नाही.. करुन दाखवचं.. आणि एकदम डिक्लेअर- आजचा स्वयंपाक ताई करणार अगदी सकाळच्या नाश्त्यापासुन ते सांध्याकाळच्या खाऊ पर्यंत तेही कुणाला न-विचारता..मामा नेहमीसारखीच मजा करत आहे असच सगळ्यांचा समज.. पण मी चॅलेंज घेतल.. आणि सुरुवात झाली ती कांदा-पोह्यांपासुन..

घरात.. हॉस्टेल मधे ३-४ जणासठी करण वेगळ.. आणि एकदम १०-१२ जणांसाठी..त्यात काय इतंकस म्हणत सुरुवात तर केली..दोघी मामी मस्त बसुन मजा बघत होत्या..पण चैत्राला, माझी सगळ्यात लहान बहीण, काहि राहवेना..ताई मी शिकवु का तुला.. अस म्हणत बाई आल्या.. आणि तिच्या एक-एक इंस्ट्रक्टशन्स सुरु झाल्या..तिला ओरडुन पिटाळते आहे.. तेवढ्यात दुसरा मामा आला.. ताई चल सोड मी करतो.. आपण मामाला सांगु तु केलेस म्हणुन.. एक एक करुन सगळेच फ़िरकी घेऊन जात होते.. शेवटी अर्ध्यातासांच्या अथक परिश्रमांनंतर पोहे झाले..'अजुन सुधारणेला वाव आहे..' असा अभिप्राय घेऊन मग आमची स्वारी वळली ती दुपारच्या जेवणाकडे.. तसही पोळ्यांना बाई आहे त्यामुळे तो प्रश्न सुटला होता..(नाही तर किती देशांचे नकाशे तयार झाले असते कोणास ठाऊक)

मग सोपा म्हणुन चित्रान्ना आणि दम-आलु करायच ठरवल..तरी इतक्याजणांसाठी प्रमाणाचा अंदाज येईना..तेवढ्यात आजीने पूर्वी कुणालातरी सांगितलेल आठवल..जेवढी माणस तेवढी मुठी भात घ्यायचा.. आणि बटाटे पण माणशी एक.. हे आठवल्यावर सगळच एकदम सोप झाल..मग चैत्रा.. आणि विश्वेश पण आले मदतिला ताई आम्ही भाजी चिरुन देतो करत.. आणि चक्क २ तासात अगदी चटणी, कोशिंबिरीसकट सगळा स्वयंपाक रेडी..
मग ट्राय करायला काय हरकत म्हणुन शेवयाची खिर पण केली..

चैत्राने आणि मी मस्त पंगत मांडली.. एरवी अगदी ताटावर येऊन बसणारे आम्ही आज सगळ्यांना वाढायला थांबलो होतो.. आजोबा तर फ़ारच खुश होते..त्यांच्या लाडक्या ताईने आज सगळा स्वयंपाक केलेला..सगळ छानच झालय.. बघुनच कळत आहे की.. आजोबा म्हणाले.. तोवर मामाने खिरीचा पहीला घास तोंडात घातला.. आणि एकदम तोंड वाकड करत म्हणाला.. अग ताई हे काय.. साखरे ऐवजी मिठ घातलस खिरीत...किती वेंधळी तू.. माझा चेहरा खरकन उतरला.. चल काहीतरीच काय...ती थट्ट करतो आहेस.. मामी तू बघ ना ग..मामीने पण चव घेतली.. राधु खरच की ग..पिठीसाखर वाटली होय तुला..मी आजीकडे बघतेय तिही तेच सांगतेय...मला आता अगदी रड उ यायला लागल..मला खरच कळलच नाही.. पण अग खरच मला पिठी साखर वाटली..पण दूध फ़ुटल कस नाही...खरच ना तुम्ही खर सांग्ताय..तुच चव बघ..म्हणत मामाने एक घास भरवला.. मी तोंड कसच करत चव घेतली..तर खिर खूपच छान झालेली अगदी आई करते तशी आणि सगळे एकदम हसायला लगले.. अरे ताई आम्हाला वाटलच नाही तुला इतक सगळ करता येईल.. गुड..पहीला प्रयोग यशस्वी झाला...

Sunder Bhet..

Kal aamchya navin jagechi vastushant hoti..sarva aapteshtani ghar bharun gelel 2 divas..khup divasani sagle ekatra jamat hoto..saglyanacha utsah osandun vahat hota..pujechya mantricharani zaleli prasanna suruvaat ani mag duparchay jevanabarobar agadi ratristovar rangalelya gappa..divas kasa sarla he kalach nahi..

maza bhacha Abhishek 2 divas aadhich aala hota punyahun..tyachya ladkya aabanch navin ghar baghayala..saheb aale te gatepasun oradatach..aaba aamhi aaloy..tyach aavaj aikun amhi hi dhavat khali gelo..baghate tar abhichya hatat ek chotasa flower-pot...cardpaperne banavlela..babana baghun dhavat aadhi tyanchyakade gela..'aaba he bagh mi kay kelay aaplya navin gharasathi..''mala shalet shikaval..kuthe thevayach he aata..' aamhi sagale harkhun gelo..aamcha evdasa abhi..tyane swata mehnat karun sunder flower-pot banavala hota..tyat thevayala kagdachi sunder fula..navin gharala hyahun sunder bhet konati..